Синоќа, дел од преполната „Света Софија“ за концертна вечер на прославениот руски и светски пиојанист, принцот на клавирот, Николај Лугански, беа и неговите сонародници, исто така, прославени музички уметници, синот и ќерката на рускиот виолинист Леонид Коган, маестро Павел Коган, односно Нина Коган.
Концертот го проследи и Александар Књажев, руски виолончелист, кој настапи претходната вечер, заедно со пијанистот Андреј Коробеиников.
Ќерката Нина и синот Павел се биолошки и музички наследници на славниот руски виолинист Леонид Коган, еден од симболите на „Охридско лето“, од првите почетни и славни години, заедно со Навара, Ростропович, Папаставро и други. Тие во Охрид, со години, користат дел од годишниот одмор.
– Охрид и францускиот Азурен брег се двете наши дестинации кога е во прашање годишниот одмор – вели за „Мета“, Павел Коган.
Павел Коган, виолинист и диригент, исто така настапуваше често на „Охридско лето“ со целовечерни рецитали и со солистички концерти. Последен пат пред пет години, на одбележувањето на 50-годишнината на фестивалот, како диригент со Македонската филхармонија и големото виолинистичко име на денешницата, Виктор Третјаков од Русија.
Нина Коган, пијанистка, исто така има настапувано на „Охридско лето“, но не колку таткото и братот. Првпат свирела во „Св. Софија“, заедно со таткото Леонид Коган, кога имала само 13 години.
Во дирекцијата на Фестивалот „Охридско лето“, за помладиот од Коганови – Павел Коган, велат дека е многу пријатна личност, искрен пријател на Охрид, голем музичар. Минатото лето, заедно со нив, во Охрид беше и синот на Нина, внукот на Леонид Коган, Даниел, инаку и самиот виолинист на 22 години, кој живее и создава во Париз. Три генерации Коганови, се вљубеници на македонскиот туристички и културен бисер.
Охриѓани се горди на тоа што семејството Коганови останало приврзано за Охрид и за фестивалот. Особено е приврзан Павел, кој повеќепати инкогнито и без многу помпа, како и деновиве, се одмора и ужива во убавините на Охрид. Не бара никакво внимание, иако тој и неговото семејство трајно се вградени во реномето на „Охридско лето“ и на градот Охрид. Нивната скромност, пак, не значи дека на нив не треба да се присетат и да ги почестат со еден прием кај градскиот татко или Министерството за култура.
