Вечерва се празнува „Halloween“ или „Ноќ на вештерките“, празник кој секоја година се одбележува на 31 октомври. „Ноќта на вештерките“ првенствено се одбележува во западните земји, но во последните неколку години стана глобален тренд кој се забележува и кај нас, особено помеѓу младите.
Вечерта на „Halloween“ се раскажуваат страшни приказни, најмладите се маскираат, а домовите се декорираат со хорор мотиви.
По тој повод, Новинската агенција Мета.мк трета година по ред го распиша Конкурсот за краток хорор расказ на кој можеа да учествуваат млади автори. Годинава конкурсот се организираше во соработка со издавачкиот центар „Антолог“.
На годинашниот конкурс пристигнаа вкупно 35 трудови, од кои, согласно правилата, наградени се три раскази.
Расказите беа оценувани од жири-комисија во која членуваа: Горан Ризаов – главен уредник во Новинската агенција Мета.мк, Ирина Тумбовска – претставничка на книжевниот центар „Антолог“ и Гоше Николов – новинар во Мета.мк.
Наградените раскази беа одбрани според морничавоста на темата, оригиналноста на приказните, како и правилното користење на македонскиот литературен јазик. Сите пристигнати трудови жири-комисијата ги оцени како одлични, при што нијанси ги одделуваа победничките од останатите раскази.
Наградените автори ќе добијат ваучери за книги од „Антолог“ кои ќе можат да ги искористат за да ја збогатат својата домашна библиотека со некои од возбудливите наслови во издаваштво на овој книжевен центар.
Организаторите на конкурсот им се заблагодаруваат на сите автори кои земаа учество со свои раскази.
Трите наградени раскази ќе бидат објавени на Мета.мк вечерва. Според гласовите на комисијата, за победнички расказ е прогласен расказот „Мама“ на авторот под псевдоним Баже.
Истиот можете да го прочитате во продолжение.
Прво место:
„Мама“
автор: Баже
Повторно истиот сон. По којзнае кој пат. Сон кој го мачеше со години. Одеше по некоја темна уличка каде ниту уличните светилки немаа храброст да дадат знак на живот. Сѐ беше темно. Магловито. Апсурдно. Тротоарот по кој чекореше беше полураспаднат. Полунаправен, би рекол некој оптимист. Но, Исак одамна беше песимист. Реалист, подобро кажано. Сѐ од тој ден. Од таа ноќ…
Тој чекореше по тротоарот со чекори кои тивко шепотеа „сакам да умрам“. Или „не сакам да живеам“. Ама тоа во принцип е исто, нели? Такви мисли го мачеа речиси цел живот. Во сонот, таа одеше зад него. Всушност, таа го следеше цел живот. Таа секогаш беше со него. Во сите негови подеми и падови. Всушност само падови, тој немаше подеми во животот. Бидејќи таа ноќ промени сѐ. Целиот негов живот од корен.
Нежно го допре на левото рамо. Веројатно бидејќи е поблиску до срцето. А тој знаеше дека, и покрај сѐ, таа го сака. И тој ја сакаше. Најмногу. Гореше од желба да се сврти и да ја види ама знаеше што следува. Немаше храброст.
Исак го забрза одот. И чудниот звук од зад него се засили. Морничавата виулица стана поинтензивна. Сеништето го забрза своето движење. Исак почна да трча. Немаше храброст да ја погледне. Таа го бркаше. Можеби немаше лоша намера, можеби сакаше само да му каже дека му простува. Но, Исак немаше храброст да се соочи со неа.
БАМ!
Некој мал одрон од тротоарот го попречи неговото бегство. Лошо згазна врз еден камен и падна наземи. Не сакаше да ги отвори очите. Ама го печеа. Гореа. И не издржа. Исак ги отвори очите. Белата силуета се исправи над него. Имаше фигура на жена во бел фустан. И иако сите велат дека духовите немаат лице, овој имаше. Нежно лице на жена во нејзините најубави години. Коса која некогаш мирисаше на шампон од кокос, усни кои нежно бакнуваа за „добра ноќ“, очи кои еднаш одамна блескаа како најсјајни ѕвезди. Насмевка која отвораше бескрајни универзуми на копнеж длабоко во душата. Ама сето тоа беше минато. Сега нејзиното лице беше бледо и мртво. Се познаваше искрата на неприкосновена убавина која некогаш владеела на тоа женствено лице. Но, сега тоа беше минато. Сеништето ја подаде својата рака кон лицето на Исак…
Тој се разбуди. Секогаш на истиот дел. Никогаш не успеа да издржи до крај. Истиот сон често му се повторуваше низ годините и секогаш се будеше кога духот ќе ја подадеше својата рака кон него. Веднаш штом ги отвори очите и се исправи, со рацете помина низ лицето и низ разбушавената коса. Веднаш се затоплија и навлажнија. Гореше и беше препотен. Како и секогаш кога ќе ја видеше неа во сон.
Стана набрзина. Со брз чекор се упати во кујната и си стави чаша вода. Ја испи во една голтка. Една мисла му се вртеше во главата.
Да појдам ли на гробишта?
А што полза ако појдеше? Зарем имаше нешто во гробот? Само коски кои со години се жртва на гладните црви. Сѐ друго беше…
Исак го допре својот стомак. Почувствува гадење. Се проколна себе си, по илјадити пат. Всушнот, тој се проколнуваше секој ден. Секој ден од тој ден.
Појде во визбата. Нозете едвај го држеа. Рацете му се тресеа со голема фреквенција. И знаеше што е лекот за тоа. Од старите полици во визбата на кои царуваа пајаци со своите пајажини пронајде едно темно шише. Вино, и тоа доста старо. Штом го зеде шишето во раце, слушна тресок. Се сврте.
Вратата од визбата беше затворена.
Јас ја затворив?
Не, ја оставив отворена.
Нејасни морничави звуци се слушаа од другата страна на вратата.
Исаааак! Исаааак!
Бизарен глас го изговараше неговото име.
Исаааак!
Тој ја протресе својата глава и го отвори шишето вино. Отпи една голема голтка.
Сѐ е во мојата глава. Тоа се само визии и халуцинации. Духови не постојат. Така вели доктор Лектор. Па тој е најдобриот психијатар во државата.
Отпи уште една голтка од виното. Гласот стивна. Така зашеметен, Исак седна на едно дрвено триножно столче во визбата. И повторно се сети на тој ден. Пред многу години кога тој сѐ уште беше дете.
Татко му беше месар. Работеше во една локална месара. Таа вечер си дојде доста доцна од работа. Мајка му веќе спиеше. Татко му беше совршено фин и добар кон Исак, но секогаш се однесуваше лошо со мајка му. Кога станува збор за воспитувањето, татко му секогаш беше прецизен и строг. Никогаш не велеше „треба“, само „мора“.
Исак, мора да слушаш и да правиш како што ќе ти кажам. Исак, мора секоја вечер да си ги миеш забите. Исак, мора навреме да одиш на училиште. Исак, мора да ја пишуваш домашната задача. Исак, мора цврсто да ја држиш перницата на главата на мајка ти бидејќи таа може да се разбуди…
Солзи како река потекоа од неговото грубо машко лице. Повторно го крена шишето вино. Отпи уште една горчлива голтка, пропратена со уште погорчливи солзи.
И месото кое го јадеше на појадокот следното утро беше некако поинакво. Вкусно, но поинакво. Чудно. И тоа беше единствениот пат кога проба такво месо.
„Каква е мајка ти?“ – имаше прашано татко му за време на појадокот.
Прегладнетиот Исак само го џвакаше парчето месо и ништо не рече. Плачеше. Кнедла му стоеше на грлото. Ама сепак џвакаше. И голтна.
„Исак, те прашав нешто“ – повтори татко му.
Малиот Исак повторно премолче.
Се врати во реалноста. Визбата, триножното столче, шишето вино.
Мама, прости ми. Те молам.
Тивко изусти тој и повторно се напи од горкото вино.
