На Горан Столевски не му се допаѓа да биде пред камера, пишува угледниот британски Гардијан во објавеното интервју со македонско-австралискиот режисер. „Тоа беа најнепријатните 25 минути во мојот живот“, се пошегувал Столевски во телефонскиот разговор по фотосесијата за „Гардијан“.
Дебитантскиот долгометражен филм на Столевски „Нема да си сама“ (You Won’t Be Alone) – објавен во Австралија оваа недела – му донесе место на листата на режисери што треба да се видат на Variety пред воопшто филмот да биде прикажан во САД.
Тоа е еден од неговите два филма што беа прикажани на меѓународниот филмски фестивал во Мелбурн во август; другиот, болната квир романса „Of an Age“, го отвори фестивалот – и штотуку му ја донесе најпрестижната филмска награда во Австралија.
„Мислам дека последните шест недели добив повеќе пари отколку што сум заработил во претходните три години заедно“, вели тој. „Му реков на [мојот сопруг] да оди на одмор. Сега ти треба да си трофеј!“
Полот (и, пошироко, личноста) сигурно стануваат лизгави во „Нема да си сама“ – опасна приказна за Невена, млада вештерка во македонско село од 19 век со способност да ги преземе идентитетите на другите селани. Израсната во заробеништво и вооружена со малку знаење за светот, таа се вградува во низа различни тела – жена, маж, куче, дете – кои ги играат мноштво актери, вклучувајќи ги Номи Рапас и Австралијката Алис Енглерт. Од секое тело таа излегува преобразена.
Северна Македонија е местото каде што Столевски го поминал своето детство, иако тој брзо отфрли секое автобиографско толкување на поставката на „Нема да си сама“.
„Кога би ги пресадиле моите мозочни клетки на друго човечко суштество во планинско село од 19 век каде било, ќе бидам обвинет за вештерство“, вели тој.
Бил „едноставно“ воспитан во Тетово, на северозападот на земјата, каде што спиел на кауч во стан со своите родители и баба и дедо, пред да се пресели во Австралија на 12-годишна возраст.
„Мислев дека ќе се преселиме во оваа метропола – си замислував нешто како Менхетен, како што е на ТВ… И тогаш се најдов во предградие на Мелбурн“, вели тој.
„Не го сфатив тоа додека не се преселив – секаде беше празно. Ќе одев 40 минути и немаше да видам друга личност. Мислам, гледаш шетачи на кучиња и луѓе што џогираат –“ застанува да се насмее „…но јас не ги сметам за луѓе. Навистина, до ден-денес ми е застрашувачко како едноставно нема обичен секојдневен живот, врева и движење“.
Сите членови на комисијата за домување каде што живеел, во Меклеод во Мелбурн, добивале неделен ваучер за во кино, каде што тој почнал незаситно да гледа филмови.
Пробивот на Столевски се случи во 2018 година, откако напиша и режираше серија кратки, а еден од нив доби награда на Санденс.
„Во секундата кога влегов на Санденс, ми се чинеше како халуцинаторен момент… Кога го добив мејлот, ги пеглав кошулите на мојот сопруг. Веднаш ми се јави мајка ми. И татко ми беше на телефон, и тој вели, што значи ова? И јас сум како, ова значи дека успеав, ќе бидам филмаџија, отсега натаму ќе имам работа“.
