Лидуду, Јано мори, Со маки сум се родила, Неправда, Чукни во дрво, Чили Вили се дел од песните кои одекнаа викендов во центарот на Скопје на првиот концерт на инклузивниот хор на лица со Даунов синдром.
Марио, Стефан, Ена, Матеј, Илина, Оливер, Матеј, Елизабета, Филип, Даре и Коста заедно со нивната диригентка Билјана Димитрова се погрижија гостите да ги дочекаат со честитки изработени од нивните цртежи и стиховите од песните што беа на нивниот репертоар. Придружувани со звукот на гитарата на Joaнa Ристеска тие испратија гласна порака дека ја сакаат уметноста и дека сакаат да се дружат. Покажаа дека имаат големо срце за сите и дека со поддршката на нивните родители можат да бидат успешни на многу полиња.
„Имавме проби и вежбавме. Јас освоив и медал за второ место на натпревар по танцување. Одам на големи натпревари и по пливање, освоив трето место. Ама многу сакам и фудбал и ветувам дека ако одам на натпревар во фудбал ќе освојам прво место. Од тренерот Борче очекувам да не носи на натпревар со Србија. Песната Јано мори што ја пееше Тоше дава надеж и прави многу убава атмосфера. А, во Тоше има многу бајки. Го сакам и Томе од Преспав, многу е смешен. Добивам и многу петки“, возбудено раскажа Илина по концертот.
„Една од песните што ја пеевме вечерва е Чили Вили. Многу би сакала да имаме можност да пееме заедно со Ристо Самарџиев, еднаш случајно се запознавме во Рамстор, ама би било прекрасно ако доаѓа да пее со нас“, возбудено раскажа Елизабета, која освен тоа што сака да пее, изработува прекрасни ракотворби од волна и монистри.
Оваа весела дружина од Здружението на лица со Даунов синдром Трисомија 21 и Колектив Ветерница покажа дека за нив не постојат никакви пречки. Тие се упорни и вредно работат за остварувањето на нивните цели. Стефан, кој е добитник на златни, сребрени и бронзени медали на Специјалната олимпијада, подготви вистинско изненадување за публиката која не остана рамнодушна.
Тој сам гледјќи на Јутјуб научил да свири на тапан и се надева дека еден ден ќе има можност да свири со Танец или на Галичка свадба. Неговиот мајсторски перформанс ги стопи срцата на младите скопјани. Група девојчиња и момчиња по концертот изразија желба редовно да се дружат со оваа талентирана дружина. Тие донесоа пица за да ги почестат хористите. Но, за жал не секој скопјанец има големо срце. Концертот за кој членовите на Трисомија 21 и Колектив Ветерница се подготвуваа шест месеци не му се допадна на еден од жителите на Градски Ѕид, па се погрижи неговите чувства да ги каже на цел глас.
„Одете си! Снимајте се во центар! Вознемирувате!“, одекна машки глас од кулите во Градски Ѕид.
Овие реакции Билјана Димитрова ги коментира како негативни појави во општеството. Сепак, вели дека видливоста на специфичностите, на различностите расте со инклузивното образование. „Со многу проекти и кампањи се зголемува и расте свеста дека сите се убави. Не е на она ниво на коешто беше пред неколку години“, рече Димитрова.
„Ние се заложуваме да имаме свое место под сонцето, свое место во градот Скопје и во државата односно да укажеме дека овие деца заслужуваат да имаат свое вработување. Тие можат да бидат дел од професионални сценски ансамбли или аматерски ансамбли и да имаат можност да го остваруваат своето право на надомест и да бидат здравствено заштитени како и да бидат образовно и едукативно покриени. Ова што го имаме ние сега тука се должи на ентузијазмот на родителите коишто неуморно ги носат децата на проби сите овие години, а притоа сите знаеме дека се потребни средства за сето тоа. За децата да пеат и да изгледаат вака сепак се потребни средства. Затоа пораката која сакам да ја испратам е дека не е важна само видливоста туку дека имаме потреба и од системска поддршка за овие лица имаат свој придонес за да можат да се грижат за себе со помош на другите“, порача Димитрова.
Родителите на овие деца и млади луѓе се надоврзаа и дека освен тоа што го нагласи Димитрова, покрај финансиските тешкотии, бидејќи најчесто тие не можат да работат додека се грижат за своите деца, нивна родителска болка е и тоа што годините бргу минуваат. А, по нивната смрт нема соодветна институција каде што лицата до Даунов синдром ќе бидат згрижени.
„Нашите деца завршуваат во старски домови. По нашата смрт државата го добива имотот, а децата се оставени во институции кои не се соодветни за нивните потреби“, се пожалија родителите.
