Вечерва се празнува „Halloween“ или „Ноќ на вештерките“, празник кој секоја година се одбележува на 31 октомври. „Ноќта на вештерките“ првенствено се одбележува во западните земји, но во последните неколку години стана глобален тренд кој се забележува и кај нас, особено помеѓу младите.
Вечерта на „Halloween“ се раскажуваат страшни приказни, најмладите се маскираат, а домовите се декорираат со хорор мотиви.
По тој повод, Новинската агенција Мета.мк трета година по ред го распиша Конкурсот за краток хорор расказ на кој можеа да учествуваат млади автори. Годинава конкурсот се организираше во соработка со издавачкиот центар „Антолог“.
На годинашниот конкурс пристигнаа вкупно 35 трудови, од кои, согласно правилата, наградени се три раскази.
Расказите беа оценувани од жири-комисија во која членуваа: Горан Ризаов – главен уредник во Новинската агенција Мета.мк, Ирина Тумбовска – претставничка на книжевниот центар „Антолог“ и Гоше Николов – новинар во Мета.мк.
Наградените раскази беа одбрани според морничавоста на темата, оригиналноста на приказните, како и правилното користење на македонскиот литературен јазик. Сите пристигнати трудови жири-комисијата ги оцени како одлични, при што нијанси ги одделуваа победничките од останатите раскази.
Наградените автори ќе добијат ваучери за книги од „Антолог“ кои ќе можат да ги искористат за да ја збогатат својата домашна библиотека со некои од возбудливите наслови во издаваштво на овој книжевен центар.
Организаторите на конкурсот им се заблагодаруваат на сите автори кои земаа учество со свои раскази.
Трите наградени раскази ќе бидат објавени на Мета.мк вечерва. Според гласовите на комисијата, втората награда ја добива расказот „Поп“ на авторката Марија Трпковска.
Истиот можете да го прочитате во продолжение.
„Поп“
автор: Марија Трпковска
Откога почина дедо ми, катаноќ му се молам на сонот да не ме одминува до ниедно време. По илјаден пат ќе ги бројам истите овци, а ни јагнињата нивни не ќе стивнат до изгрев. Едно од јагнињата – жртвеното, беше дедо ми. На Бог сигурно му се смачило да ги слуша сомневањата на дедо ми за божјото постоење, па овој го зеде при него, да му го докаже спротивното. А, поп беше. Утре ќе му пееме четириесет дена, па кога по полноќ душата ќе му замине на оној свет, сигурно и мојата ќе стивне. Со баба ми (неа Бог не мора ништо да ѝ докажува) многу се сакаа, ама колку се сакаа – толку се караа. На секоја ѓурултија, едно та исто му велеше: „Ти, Драконе (Драган се викаше) роден си за пакост! Тебе земја не те прима!“ А, поп беше, и само добрини чинеше. Од него научив да си го напишам името. Од него научив да разликувам миракула од Дракула (навидум истото) и драка од мака. Додуша, со него мака не видов. Од неговите раскажувања ги засакав басните и сказните, а најдопадливи ми беа песните и приказните. Не ги сакав оние лесните – наизуст што се учат. Ги сакав оние што прават блага мачнотија кога душата ги ужива, ама не ги разбира во прво време. Таква е песната со која дедо ми си ја предвиде смртта – а, душава ко и обично не ја разбра… во пр(а)во време. А, и како би разбрала кога дури и на пречучување образите му пукаа од руменина. Небаре легнал да си почине од попување.
Куциот Спасе (попот), за кој мајка ми се договорила в црква за ич пари да испее два збора од писанието, беше подранил… Свенат, со празни очи зјаеше во сликата врежана во гранитната плоча. Ни „Добар ден“ не рековме кога срипа ко змија стуткана в легло кога ја задеваш со стап. Ама погледот не го крена што нѐ натера да се посомневаме дека го згрешил гробот. Или ни пратиле друг поп. И вака и онака да беше, не нѐ засегаше. Важно беше на брза рака да заврши обредот, за да не се превртува кутриот в гроб во ритамот на попската песна. А, уште поважно да им ги замачкаме очите на роднините да не нé зборуваат, дека кај попот – поп на гроб не пеел.
Скрбевме, со свеќите прилепени в раце, дури мирисот на парафин се ширеше со брзина на гробна тишина. Попот, ни збор да процеди. Или ни се насрдил што сме го оставиле тој да нé чека, место ние него (а и ние бевме подраниле од договореното) или си тажеше за другарот со кој цел живот ја делел црковната служба?
„Ќе пееш попе или ќе гувееш?“ – му свика баба ми.
Тогаш, тој се накашла и оркан задува. Свеќите изгаснаа.
„Блиска е ноќта во која ќе отпочинам!“[1] – низ заби изусти, ко сега да пропева.
И небото сред бел ден напукна ко јајце на кое му тече жолчката! А, јас не ќе си ја додржев мочката од страв и од возбуда.
Блиска е таа модроока тажалка – продолжи со чист глас – што ми ги ткае тајните на патот во ленена постелка, за ковчегот – заврши со гласот на дедо ми и со брзина на младич ја мушна црната наметка низ виорот.
Болникавите пци што се моткаа од гроб на гроб се ветросаа со виеж ко при окучување небаре си го надушкале судниот час. Смртта се разбудила и си поигрува со нас, а ние со очи спржени од маглина не успеваме да ја уловиме?! Само јас ли разбрав дека тоа беше прошталната песна на дедо ми кога времето ја спружираше чистата завеса на денот, а мајка ми се токмеше за несвестица? Тогаш сонцето со својата врелина пак ја истакна обеспокоеноста на нашите чела. А, Спасе со чекор на куц пес оддалеку викаше: „И да врне и да вее, поп Спасе за спасение на душата на покојникот доаѓа да пее!“.
Другиот ден го најдовме дедо ми насред соба закован во ковчегот што сам си го одбрал. Образите веќе не му пукаа од руменина. Беше само прободена наметка сред срце со две глогови колчиња што прават крст.
Сега далечна е ноќта во која отпочина(л)…
[1] Михаил Ренџов, Аутодафе, Скопје: Мисла, 1985
