Ова здружение не го слушнавме да говори за нашиот словенски ген во време кога тоа не беше „во мода“, односно кога, не толку одамна, бевме претворани во антички народ, кој нема никаква врска со словенската матица. А, сега Манифестот го става акцентот на нашите словенски фиданки. Неволјата по членовите на здружението се појавува во фактот дека и Украинците се, исто така, Словени, кои, згора на сè, се обидуваат да го одбранат својот суверенитет, пишува „Вистиномер“ во својата анализа.
Текстот подолу го пренесуваме во целост:
Иако од многу официјални извори и сосема јасно беше соопштено дека никој досега не побарал војници на Северна Македонија да војуваат во Украина и тоа како барање не произлегло ниту од земјава, ниту пак, од НАТО, во земјава се јавија кругови, кои се обидоа да ги покажат своите антизападни чувства на оваа тема. Затегнатоста на украинските граници беше за нив добар повод за манифестација на проруска настроеност, преку проблематизирање на нашето зачленување во западните сојузи и секако – потпишувањето на Преспанскиот договор како некаков критизерски континуум.
Соопштение кое чука на непостоечка врата
Појавата на групата која се нарекува „Македонски манифест“ со соопштение во кое „се спротивставува на евентуално испраќање македонски војници во каква било акција на НАТО во Украина“, не е за изненадување за оние кои ги познаваат нивните активности. Во соопштението, меѓу другото, го има и следното барање:
„Македонски манифест“ ги повикува сите чесни и неодродени Македонци да му кажат НЕ на НАТО за вовлекување на Македонците во евентуална братоубиствена војна на македонскиот со рускиот народ. НЕ за испраќање на македонски НАТО-војници во исто така братска Украина. Западната здивена НАТО-алијанса треба да знае дека рускиот и македонскиот народ во минатото пиеле од ист јазичен и идентитетски извор. Нивната прагенеза е заедничка, заедничка и со другите словенски народи, и тоа е втиснато како царски печат во македонската меморија. Македонците и Русите се фиданки на иста семејна лоза и затоа тие не можат да војуваат едни против други.
Освен што таа група нема никаков доказ дали и како НАТО ќе се ангажира во одбрана на Украина од агресијата на својот источен сосед, во Манифестот постои еден речник што е дел од недозволена форма и кога се работи за сопствената земја, која пак, е член на Алијансата. „Здивена НАТО агресија“, на пример, е еден од тие изрази.
Пред сè, во последните децении работите во однос на агресивноста доаѓаат токму од спротивната страна. Треба ли да се потсетиме на одземената територија во Источна Осетиа (2009), која припаѓаше на Грузија?! Или анексијата на Крим (2014) и тоа со војници кои нè носеа никакви државни обележја (!), како и претворање на дел од територијата на Украина (Донбас) во истата таа година, во боиште со последица од речиси два милиона протерани граѓани, само на украинска страна, многу убиени војници и уништена економија, која по ниту едно толкување (правно и политичко) не е форма на оправдана агресија! Зошто татнежот на тенковите, ако доаѓа од Истокот, треба да биде третиран поинаку од класично преземање на дејствија со воени средства, односно од претворање на политиката со повисок степен на агресија (Клаузевиц)?
Нема никаква двојба дека токму Кремљ се пресметува со своите соседи, со кои дури има потпишано два посебни договори – за основање на Заедница на независни држави и на Организација за колективна безбедност, која обврзува на заедничка одбрана, а не на одземање на територии на посилниот од послабиот. Потписниците во тие акти од 1992 година создадоа своевиден пандан на ЕУ и НАТО, само што Кремљ кога сака брани одредени држави (режими) како Казахстан или Белорусија, а кога не сака, се однесува империјално кон нив! Да не го споменуваме и случајот со Ерменија, која не така одамна како потписничка на договорите очајнички бараше помош во судирот со Азербејџан (земја која излезе од споменатите договори), но доби само игнорирање! Кој води тука една недоследна и агресивна политика?
Промашена симболика на фиданки
Обидот да не се гледа на тие навистина груби, но случени настани како да не постоеле кај домашните манифестољупци под изговор – како што се вели во прогласот – дека имаме , „ист јазичен и идентитетски извор“, едноставно е надминат одамна и е апсурден по повеќе основи. Дали Украинците не се со исти идентитетски папиларни линии? Се, секако и да не навлегуваме длабоко во историјата: тие се позначајни во оформување на источнословенската цивилизација. Навистина, во обраќањето на оваа група до јавноста се говори за историјата (прагенеза), но таквиот третман никако не може да се земе со онаа доза на романтизам како кај „Македонскиот манифест“, ако се знае, пак, судбината на Украина која е многу послична со нашата во јужнословенското опкружување.
Значи, да не потегнуваме симболика со фиданки, бидејќи сите словенски народи ни се подеднакви блиски, па и украинскиот! Впрочем, членовите на Манифестот имаа стиснати усни кога официјалната македонска политика во 2009 година го промени таквиот наш идентитет, претворајќи не во антички народ, кој нема никаква врска со словенската матица. Како тогаш не им пречеше нашето „делење“ од словенските фиданки?
Затоа, сега не треба да се прават никакви прескокнувања во времето и просторот, особено не кон времето на студената војна, со некакви црно-бели претстави за работите. Русија била со векови империјална сила и си имала своја стратегија и кон другите, па и кон нас.
Врзаноста за НАТО сојузот и произлегува од таквите искуства на македонскиот народ во минатото, а државната политика во таа насока беше дел од сите политички раководства, само што Манифестот имаше и празни периоди во своето дејствување. Членовите на ова здружение се сметаат за повластени во своите барања бидејќи се „национално освестени“, што, пак, е спротивно на желбите на поголем дел од граѓаните кои на сите анкети се изјасниле за влез во НАТО и ЕУ.
