„Погледнете го ноќното небо кога изгрева полна месечина. Погледнете го кога е населено со соѕвездија, планети, астероиди, галактички маглини. Погледни ги бесконечните сфери, бесконечните кругови видливи и невидливи. Погледнете го видливото, но прво погледнете го невидливото. Што кријат, но и што откриваат црното и сивилото на универзумот. Токму таму каде што се смирува тагата, тажењето, драмата на постоењето, незадоволството од човечкото создание и сите наши несовршености е активирањето на секој уметнички израз. На крајот на краиштата, она што вистински се случува е секогаш горе“, напиша професорот Манос Стефанидис во својот предговор за изложбата „Ко-екзистенција, со-чувство“ на етаблираните уметници Мицко – Мице Јанкуловски, С. Македонија и Јоргос Ксенос.
За двајцата творци чии дела јавноста ќе може да ги види од 11 ноември до 9 декември во галеријата Лола Николау во Солун, Стефанидис напиша дека ги карактеризира опседнатоста со црното и чувството за монументална-театралност, но и акцентот на самиот сликарски чин што одамна му го привлекуваат вниманието од многу причини и уште една: затоа што го бранат заедничкото, балканско наследство без страв или други психози, покажувајќи дека уметноста не раздвојува, туку само обединува со елиминирање на вештачките граници и субверзивни ривалства.
„Мице Јанкуловски ги расплетува и разобличува своите густи, црни платна кои балансираат меѓу хероизмот и елегијата, егзистенцијалната драма и повторното оживување на внатрешниот хаос, тагувајќи за радоста на која човечките суштества немаат право, туку право да се потчинат, во отпорот“, оцени професорот и додаде дека црното, поточно црното, сивото, како симболи на отсуство и чувство на онтолошка ерудиција се негов постојан, експресивен избор.
Од друга страна, за Јоргос Ксенос напиша дека, изложува мал избор од опусот на неговото најново творештво кое се карактеризира со опседнатоста од спонтаното, директно пишување, голем гест монументално втиснат на хартија, но кој исто е и во потрагата по минимализам колку што може, и на кој сите сугерираат со најмалку гласно викање.
„Поцрнети стебла од дрвја како примитивни, хиерархиски фигури кои молат, со молење пророкувајќи ги претстојните, познати зла, и, секако, како симболични стапчиња од природата која постојано ја навредуваме, загадуваме и деградираме, човекот цврсто стои против околината која го зачнала и го обдарила со незамислива моќ“, истакна Стефанидис.
Тој исто така смета дека е индикативно тоа што во овој дел од делата човечката форма е издвоена – со единствен исклучок на сликата со давеникот – за да се проектира низ егзистенцијалното лудило на бојата природниот простор, но и неговата неприродна драма.
Професорот му предложил на Министерството за култура за следното Венецијанско биенале Јоргос Ксенос да ги изложи своите шокантни, космолошки слики во грчкиот павилјон со гостин уметник, симболично подеднакво евокативниот Мице Јанкуловски како гест на пријателство, но и на сила. За координиран напор за културно обединување на Балканот. За промоција на Солун како град на културата и комуникацијата.
Иако неговиот предлог е неодобрен, Стефанидис се обврза дека ќе продолжи да го поддржува.
